Kerk Saint-Étienne

De kerk Saint-Étienne is een heel oud gebouw uit de 10e eeuw. Sindsdien heeft het vele verbouwingen ondergaan.

De kerk Saint-Étienne, die voor het eerst vermeld wordt in een oorkonde uit de 11e eeuw, ligt in het hart van de vesting van het dorp en was een collegiale kerk met een kapittel van kanunniken (kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders). De oudste delen van het gebouw dateren uit de 10e eeuw. De toewijding aan Sint Stefanus is kenmerkend voor de eerste parochies.

De onregelmatige plattegrond, die in de loop der eeuwen is aangepast, is gebaseerd op het model van hallenkerken, met het schip en de zijbeuken op hetzelfde niveau. Dit plan is geïnspireerd op modellen uit de Limousin en Poitou regio's, met links naar Aquitanië, bekend uit de tweede helft van de 12e eeuw. Het schip met 4 traveeën heeft een zijbeuk in het zuiden en een zijbeuk en kapellen in het noorden. Het eindigt in een plat chevet. De kerk heeft nog steeds romaanse traveeën, knuppelrijen en steunberen gemaakt van een mengsel van arkose en andesiet. Deze elementen zijn de overblijfselen van een Romaans gebouw uit de tweede helft van de 12e eeuw. Het heiligdom werd volledig herbouwd in de jaren 1200. De kapitelen van de kerk konden toen gedateerd worden op de jaren 1200-1220. Elementen van het voormalige klooster zijn te zien in de doorgang naast de sacristie. Het hele complex werd uitgebreid gerestaureerd in 1860.

In 1867 verving een neogotische klokkentoren in Volvic-steen de klokkentoren die tijdens de Revolutie werd verwoest. Sinds 1860 staat er een gietijzeren Maagd met kind op de kruisbloem van de bovenste boog van de deuropening. Binnen zijn er stalletjes, beelden (de Maagd van Medelijden en een beeld van Sint Jakobus), schilderijen en een polychroom marmeren hoofdaltaar.

Vlakbij de kerk staat een gebouw uit de 12e eeuw dat bekend staat als de "lantaarn van de doden". Het staat sinds 1926 op de monumentenlijst en bevindt zich aan de rand van de eerste begraafplaats, het enige exemplaar in zijn soort in de omgeving.