Kerk Notre-Dame

De kerk Notre-Dame dateert uit het einde van de 10e eeuw en was een belangrijke gebedsplaats. Ze staat op de lijst van historische monumenten.

De kerk Notre-Dame werd gebouwd aan het einde van de 10e eeuw en is het enige gebouw dat bewaard is gebleven van de heiligdommen die in de middeleeuwen binnen de versterkte muren bestonden (Saint-Paul, Saint-Pierre, Saint-Jean-du-Marthuret, Sainte-Croix). Enkele overblijfselen van de kerk Saint-Paul zijn nog te zien op de Place Sully. Notre-Dame was ooit een collegiale kerk en werd tot 1790 beheerd door een kapittel van 12 tot 16 kanunniken.

De kerk is gebouwd van arkose en vulkanische steen. Ze heeft een langwerpige plattegrond van 35 meter lang en 13 meter breed. De oudste delen, de westelijke zijbeuk en de voorbeuk, dateren uit de 10e eeuw. De gewelven van het schip, de halfronde apsis met vier straalkapellen en de kooromgang dateren uit de 12e eeuw. De ingang aan de zuidgevel wordt voorafgegaan door een portiek uit de 17e eeuw. Grote renovatiewerkzaamheden werden uitgevoerd in 1679, toen het koor en de gewelven werden herbouwd. De klokkentoren werd in de 19e eeuw gebouwd ter vervanging van de oude klokkentoren die tijdens de Revolutie werd verwoest.

De kerk was de plaats van een belangrijke cultus van de heilige Thecla, waarvan getuigd werd in de Middeleeuwen. Toen de kerk werd herbouwd, werden haar relikwieën herontdekt, wat een opleving van vroomheid ontketende. De gebrandschilderde ramen zijn het werk van Émile Thibaud, een meester-glasartiest uit Clermont-Ferrand (1862). De kerk heeft een grote verzameling grafstenen, waarvan de meeste dateren uit de 17e eeuw en getuigen van de beroepen van de parochianen: papiermaker, timmerman, kleermaker, magistraat, enz.

De kerk werd in 1840 op de monumentenlijst geplaatst.